اشعار

در این دیار هوای نفس کشیدن نیست            برای هیچ پَری فرصت پریدن نیست

خـدا بـه داد دل لالـه‌هـای تـو بــرسـد            به ذهن این همه گلچین به غیر چیدن نیست

هزار سرو روان در پی‌ات روانه شدند            بلند قامتشان حیف قـد خمیدن نیست!؟

در این کـویر خود ساقی آب می‌گردد            برای نو گل تو وقت قد کشیدن نیست

لطیف تر ز گـل یـاس کـودکـان توأند            که حقشان به دل خارها دویدن نیست

به الـتـمـاس بگـویم بـیـا که بر گـردیم            دل لطیف مرا تاب زخـم دیـدن نیست

کـاروانـی با دو صد سـوز و گـداز            عـزم شـهـر کـوفه کرده از حـجـاز

کــاروانــی از فــراســوی بـهـشـت            غـرق گـل از بـاغ بـانـوی بـهـشـت

کـاروانـی بـی مـثـل در عــالـمــیـن            کـاروانی بـسـتـه بـر مـوی حـسـین

کــاروانــی از امــیــر الـمــومـنـیـن            آل‌هـاشـم حـلــقـه و زیـنـب نـگــیـن
کــاروانـی غـــرق احـســاس آمــده            بــا عـــلـــمــداریِ عــبـــاس آمـــده
کــاروانــی خـســتـه امــا از ســتــم            کـامـده بـیــرون دل شـب از حــرم
کـاروانـی بـر غـم و محـنـت قـرین            مرگ، ایشان را نـشـسـته در کمین
کـاروانـی مــانــده در چـنــگ بــلا            لاجــرم مـــنــزل زده در کـــربــلا
کـاروان رشک ثـریـا گـشـتـه است            خـیـمه‌های عـشق بر پا گـشته است
این ربـاب است و عـلـی‌اصـغـرش            اکـبر است این با رقـیه خـواهـرش
وان خروش و اشک آل فاطمه است            زینب کـبری دلش در واهـمه است
بـیـن خـیـمـه راه مـی‌پـویـد حـسـین            زیـر لب این گونه می‌گـوید حـسین
این زمین معـراج ما تا کـبـریـاست            این زمـین پـیـمـانۀ قـالـوا بـلی‌سـت
این زمین از عرش اعلی برتر است            این زمـیـنِ لالـه‌هـای بـی‌سـر است
ایـن زمـین دریـای احـمـر می‌شـود            مهـد خـواب سرخ اصـغـر می‌شـود
اکـبـر ایـن جـا اربـاً اربـا مـی‌شـود            فـاطـمـه در خـون هـویـدا مـی‌شـود
قاسم این جا غرق زخم از تیغ کین            پیش چـشـمش می‌کـشد پا بـر زمین
ایـن زمـیـن غــرق مَـلالَـم مـی‌کـنـد            در غــم عــبــاس دالـــم مــی‌کــنــد
این زمین در خاک و خونم می‌کشد            تــا الــیــه راجــعــونـم  مــی‌کــشــد
رنـگ مـی‌گــیـرد ز خـون آئـیـنـه‌ام            مـی‌نـشـیـنـد شـمـر روی سـیــنــه‌ام
بر سـر نـی روح مـکـتب مـی‌شـوم            ســورۀ والــفــجـر زیـنـب مـی‌شـوم

او تا رسـیـد گـریـۀ دنـیا شروع شد            سـیـنـه زنیِّ عـالـم بـالا شـروع شـد

این حس مادرانه كه دست خودش نبود            دلشوره‌های زینب كبری شروع شد

وقت مرور خـاطره‌های گـذشته شد            اشك حـرم میانۀ صحـرا شروع شد

ذكـر حـدیث پـیـرهن سرخ كـودكی            حرف از لباس یوسف زهرا شروع شد

وقتی لباس حنجر او را خراش داد            صحبت ز طشت و حضرت یحیی شروع شد

"واللهِ هـاهـنا ذُبِح طفـلُـنا الـرَّضیع"            دیگر لهـوف خـوانی آقا شروع شد

واللهِ هاهنا سبِی...روضه خوان بس است            شرمندگی حضرت سـقا شروع شد

یك تیغ كند كار خودش را تمام كرد            غـارت نمودن تـنـش اما شروع شد

افــتــاده راه قـــافـــلـــۀ آبـشــارهــا            بر سرزمین فاصله‌ها، شوره زارها

افـتـاده راهـشان به زمینی که سالها            مانده است تشنه بر قدم چشمه سارها

باید که فیض آب نصیب زمین شود            تا شـاخـه‌های خشک بگـیرند بارها

دستان مسـتـجـاب همین خانواده را            این خاک دیده است نه یک بار، بارها
این خاک دیده است که دارا شدند از            دریـای فـیضشان همه، حتی ندارها
این خاک دیده است که دریا رسید وبعد            عـزّت گـرفـت کـربـبـلا در دیارهـا
دست زلال حـضرت دریا اگر نبود            پـوشـانـده بـود آیـنـه‌هـا را غـبـارها
مـا بـهـتـر از قـبـیـلـۀ دریا نـدیده‌ایم            قـربـانـشان شود همه ایل و تـبـارها
اما شکست حرمت دریا در این زمین            اما گـرفـت قـلـب زمان از هـوارها
این خاک شاهد است به جای زلال آب            افـتـاد در مــراتـع گــنـدم شــرارها
این خاک دیده است که نی ها مکیده‌اند            از پــاره‌هـای حـنـجــره آبِ انـارها
این خاک دیده است که از برگ لاله‌ها            غـارت شدند لالـه و هم گـوشوارها
پا مال شد مسیر نفـس های تـشنه‌ای            با نـعـل‌هـای تـازۀ مرکـب سـوارها
روئید لاله‌ها به سر نیزه‌های سرخ            مانده است در زمین تن بی‌جان یارها
وقت عبور فصل زمستان رسیده است            وقـت شـکـوفـه دادن در اقــتـدارهـا
با اقتدار، مرگ شروعی دوباره است            پس جـسـتجـو کـنـید مرا در بهارها

می‌رسـد در گـوش من، بـانـگ درا            دم‌بــه‌دم از کــــاروان کــــربــــــلا

مـرحـبـا! ای خـاک پـاک کــربــلا!            از حـرم بــرتــر ز عــزّ و اعـتـلا!

مـرحـبـا! ای گـلـسـتان خـوش‌شمیم!            ای به رتبت، برتر از عرش عظیم!

خار تو خـوش‌تر ز دیـبـا و حـریـر            خاک تو خوش‌بوتر از مشک و عبیر

می‌رسد ایـنـک ز ره، سلـطان دیـن            رازدار خــلـوت «حــقّ‌الـیـقــیــن»

بـهــر اسـتـقــبــال او، آمــاده بــاش            مــیــزبــان خـــســـرو آزاده بـــاش

این گـرامی‌ مـیـهـمـان بـاشد عزیـز            خاک تو گردد ز خونش، مشک‌بیز

خاص تو شد این شرافت، ای زمین!            کـز تو تـابـد نـور «ربّ‌‌الـعـالمین»

خـاک تو، مـسـجـود اهـل دل شـود            درد را درمان ز تو، حـاصل شـود

از شـرف، برتر از این نُه طـارمی            قــبــلــۀ حــاجــات اهـل عــالــمــی

چون رسید از راه، سلـطان حـجـاز            گـفـت بـا آن عــاشـقــان پــاک‌بـاز:

بـار بـر گـیـریـد ایـنک ز اشـتـران            مـنـزل یـار است و کـوی دل‌سـتان

می‌رسد این‌جا به سـامـان، کـار مـا            نـک فـرود آمـد به مـنـزل، بـار مـا

خـیـمه زد سـلـطان دین در کـربـلا            شــد مــشــوّش خــاطــر آل عـــبــا

خـاصه زینب، بـنت زهـرای بـتول            خاطـرش گـردید بس زار و مـلـول

ای عزیز مـصطـفی! فـخـر کـبـار!            زین زمین، خوب است تا بندیم بار

این سخن چون شاه از خواهر شنفت            در بیان پاسخـش، «هـیهات» گـفت

پــس تــســلّــی داد او را از کـــرم            بعد از آن فرمود: می‌دان، خواهرم!

کـایـن زمـیـن مــا را بُــوَد آرام‌گـاه            مـــانــدن مــا بــاشــد از امــر الــه

جان خواهر! صبـر کن در هر بـلا            صـابـریـن را دوست مـی‌دارد خـدا

این زمین، نی کربلا، دشت مناست            من خلیل و این زمین، جای فداست

مـن بـبـایـد کُـشـتـه از قــوم شـریـر            تـو بـبـایـد در کـف دونــان، اسـیـر

«آذر»! از شـرح مـصیبت درگـذر            کز بیانش سوخت، جان خشک و تر

آقـا ســلام بـر غــزل اشــکِ مـاتـمـت            بر مسجد و حـسینیه و روضه و دمت

چندی گذشت در غم هجران اشک تو            پَـر می‌کـشـید دل به هـوای مـحـرّمت

آقـا ســلام مــاه مــحــرّم شــروع شـد            آمـد بـهــار زخــم دل مـا و مـرهـمـت

خـون می‌شود دل همه عـالـم ز غصۀ            آن لحظه‌های آخر و گودال و آن غمت

در بین روضه غم دل من را گرفته بود            وقتی رسید روضه به انگشت و خاتمت

من بین این همه غم و اشک و فراق و داغ            ای زینب آمدم که شوم یـار و همدمت

خـانـم چقدر شکل جوان مادرت شدی            با صورت کـبود و همان قـامت خمت

در كوچه‌ها نسـیم بهـشت محـرّم است            این شهر بی‌مجالس روضه جهنّم است

پــیــراهـن ســیــاه عـــزاداری شــمــا            زیـبـا تـرین تجـلّی عشق مـجـسّم است

شكر خدا كه هـیـأتـمان باز دایر است            شكر خدا كه بر سر این كوچه پرچم است

بـیـرون نـدیـده‌اید زنی ایـستاده است؟            بالش شكسته است، قدَش هم كمی خم است

لبـخـنـد تـلـخ فـاطـمـه بر تـك تـك شما            یعنی خوش آمدید و همان خیر مقدم است

من كه ندیدمش دم در، خب شما چطور؟            صد حیف سوی چشم گنهكار ما كم است

پـرواز می كنیم از این پیـله‌های تـنگ            فـصل بلـوغ شیعه یـقـیـناً محـرّم است

در مجـلـس عــزای امـام قـتـیـل اشـك            روضه به شور و واحد و نوحه مقدّم است

اگر چه مثـل مـحّـرم نـمی‌شـوم هرگز            جدا ز روضه و ماتـم نمی‌شوم هرگز

مرا ببخش مرا چون که خوب می‌دانم            که تـوبه کـردم و آدم نـمی‌شوم هرگز

اسـیـر جـاذبـۀ حُـسـن یـوسـف یــاسـم            که محو در گل مریـم نمی‌شوم هرگز

گـنـاه کـارم و حـتـی بـدون اذن شـمـا            بـدان نصیب جـهـنـم نـمـی‌شوم هرگز

به جان عشق قسم غیر چهارده معصوم            به پای هیچ کسی خـم نمی‌شوم هرگز

قسم به قلب سپـیدت سیاهـپـوش کسی            بجـز شـهـیـد مـحّـرم نـمی‌شوم هـرگز

نَـمی فُـرات بـیـاور چرا که من قـانـع            به سلسبیل و به زمزم نمی‌شوم هرگز

در انتهای غزل من دوباره می‌خواهم            فـقـط بـرای تو بـاشـم نمی‌شوم هـرگز

ای دل مـحــرم آمـده وقـت عـزا شـده            مـاه عـزای حـضرت خـون خـدا شـده

مـاتـم مـیان چـشـم هـمـه مـوج می‌زند            چـشمان گریه چشمۀ شور و شـفا شده

ما اهل روضه زنـده به بوی محـرمیم            دل‌هـای مـا حـسـیـنـیـۀ کــربــلا شــده

بازار و کوچه‌ها همه با گریه آشناست            هر جا گذر کنی غم عظمی به پا شده

دستی که وقف روضه شده سینه می‌زند            مرهـم به زخم سینۀ خـیـر الـنّـسا شده

صاحب عزای مجلس ارباب مادر است            بـا دست‌های فـاطـمـه هـیأت بـنـا شده

ای کاش غـیر غـصۀ تو، غـم نداشتیم            ماهی به غـیـر مـاه مـحـرم نـداشـتـیـم

این داغ سینه سوز تو می‌کُشتمان اگر            قـلـبی به قـدر وسـعـت عـالـم نداشـتیم

گاهی اسـیـر غـربت عـبـاس می‌شدیم            چون داشتیم روضه و پـرچـم نداشتیم

شـرمـنـده‌ام بـرای تـنـت زیـر آفـتـاب            در حـدّ چـنـد قـطـرۀ شـبـنـم نـداشـتـیم

گـیـرم که گـریـه مرهـم زخم دلم شود            امـا بـرای زخـم تو مـرهـم نـداشـتـیـم

بر تو به چاک چاک گریـبانمان سـلام            زیرا که صبر و عشق تو با هم نداشتیم

دوباره‌ این‌ دلم‌ شده‌، اسیر و مبـتـلای‌ تو           مگر مُحـرّم‌ آمـده‌، كه‌ شد بـپا عـزای‌ تو

اگر ز تو جدا نی‌ام‌، به‌ شكر حق‌ حسینیم‌           تـمـام‌ حـاجـتـم‌ بـود، دیـدن‌ كـربـلای‌ تـو

به‌ یك‌ اشـارۀ‌ لبت‌، گـره‌ ز كـار وا شود           دل‌ شكسته‌ام‌ رسد، به‌ صحن‌ با صفای‌ تو

شبیه‌ خط‌ آیه‌ها، كه‌ ظاهرش‌ سیاهی‌ است           باعث‌ روسپیدی‌ است‌، سیاهی‌ عزای‌ تو
چه‌ كاركرده‌ای‌ حسین‌، كه‌ در میان ‌عالمین‌           شده‌است‌ خون بهای‌ تو، فقط‌ خدا، خدای‌تو
خدا كند در دو جهان‌، چه‌ در نهان‌ چه‌ در عیان           ‌كـنیه‌ و اسم‌ من‌ شود، نـوكـر با وفای‌ تو
خوشا بر آنكه‌ حاجتش‌، ز سوی‌ حق‌ روا شود           رسد زمان‌ مُردنش‌، میان‌ روضه‌های‌ تو
در این‌ دهه‌ ز مادرت‌، ز دخترت‌ ز خواهرت‌           طلب‌ كنم‌ كه‌ قسمتم‌، شبی‌ شود دعای‌ تو

شـکـر خـدا دوبـاره شـدم مبـتـلای تو            ای کُـشته‌ای که جان دو عالم فدای تو
شکـر خـدا نـسـیم محـرّم وزیـده است            هرشب شده عبادت من روضه‌های تو

بازاین چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است            شکر خدا شـکـسـته دلـم در عزای تو

بـاور نـمی‌کـنـم که دوبـاره نـشـسـته‌ام            با چـشـم خـیس بین حـسـیـنـیه‌های تو
با اذن مـادرت به سر و سیـنه می‌زنم            ممنونم از ترحّم و لطف و عـطای تو
من با غـذای روضه تان رشد کرده‌ام            وقـف شـماست بود و نـبـود گـدای تو
بیمار عـشقم و دهـه‌ای بسـته‌ام دخـیل            کـاسه بـدست گـوشـۀ دار الـشـفـای تو
این عطر سرخ می‌وزد از سمت قتلگاه            حـالا دلـم رسـیـده به پـائـیـنِ پـای تـو

عـالـم مُـحـرّم است سلامٌ عـلی‌الحسین            این ذکر عـالم است سلامٌ علی‌الحسین
این جمله واجب است بگوییم و بشنویم            هرجا که پرچم است سلامٌ علی‌الحسین

بعـد از خـدا و قـبـله سوال درون قـبر            تنها هـمین دم است سلامٌ علی‌الحسین
هر ثـانـیه اگـر چه بگـوئـیم این سـلام            نه؛ باز هم کم است سلامٌ علی‌الحسین
هم ذکر فاطمه است سلامٌ علی‌الغریب            هم ذکر خـاتـم است سلامٌ علی‌الحسین
بر زخـم‌هـای پـیـکـر آقـای تـشـنـگـان            این ذکر مرهم است سلامٌ علی‌الحسین
هر کس ز بهترین دم عالم سوال کرد            گوئـید این دم است سـلامٌ علی‌الحسین
واجب شده است در همه جا شعر محتشم            باز این چه ماتم است سلامٌ علی‌الحسین
هرکس شده است مَحرم حق هرکسی که هست            مدیـون این دم است سلامٌ علی‌الحسین
وقتی خدا نوشته به عرشش غم تو پس            این اسم اعظم است سلامٌ علی‌الحسین

روضـه شـروع شـد دل ما را بیاورید            سـرمـایـه‌ام، سـلاح بـکـا را بـیـاورید
یک سال می‌شود که پَـرم وا نمی‌شود            دسـتـم بـه آسـمـان تـو بـالا نـمـی‌شـود

یک سال می‌شود که دلم خاک خورده است            این چشم خشک راه به جایی نبرده است

حالا شـروع تـازه بـرایم فـراهم است            تحویل سال سوخته گان از مُحّرم است
پـرواز عـشق با پَر گریه میـسّر است            توبه به پای روضه اگر شد چه بهتر است
تعلیم درس عشق که در روضه می‌شود            بالاتر از مکـاتب صد حـوزه می‌شود
این عشق پُر بهاست به عـالم نمی‌دهم            من طعم چای روضه به زمزم نمی‌دهم
اینجا فـرشـته‌های خـدا صف کشیده‌اند            هر قطره قطره اشک شما را خریده‌اند
این لحظه‌ها چقدر پُر از نور می‌شویم            چه ساده از عـذاب خـدا دور می‌شویم
دلتنگ روضه هستم و دلـتـنگ کربلا            بـا گـوشـه نـگـاه بـفــرمـا بــزن مــرا

در صحن دل وزیـده هـوای مُحَـرَّمَت            بر گوش جـان رسیده صدای مُحَرَّمَت

ما بی‌قـرار منـتـظر روضه مـانـده‌ایـم            اصـلاً تــمـام سـال، فــدای مُـحَـرَّمَـت

هـمـپـای نـوکـران تـو راهـی هـیـأتـیم            پـوشـیـده‌ایـم رخـت عـزای مُـحَـرَّمَـت

قطعا کسی به سـفـره حـاتـم نـمـی‌دهـد            یک لقـمه از طـعام و غـذای مُحَرَّمَت

هرگز نـصـیب آتش دورخ نـمـی‌شـود            چشمی که گـریه کرده برای مُحَـرَمَت

عباس آمده است و علی‌اکبر آمده است            وقتی رباب هست علی‌اصغر آمده است

جـمـعـنـد خـانــوادۀ زهــرا کـنـار هـم            اینجا برادری است که با خواهر آمده است

یک سو رسیده لشکری از کوفه سی هزار            یک سو عزیز فاطمه بی‌لشکر آمده است

صـفـیـن دیـده‌انـد که بـا دیـدن حـسـین            آه از نهاد این همه لشکر برآمده است

از بس شبیه، هرکه رسیده است گفته است            ایـمان بیـاورید که پیـغـمـبر آمده است

حرف از فدک که نه سخن از غصب مهریه است!            با بچه‌های فـاطـمه آب آور آمده است

گیرم فرات بُخل کند چشم ما که هست            رودی کشیده‌ایم که از کوثر آمده است

زینب پیاده شد، و شاید که گـفته است            اینجا چقدر خـار مغـیلان درآمده است

شاید به شام می‌رسد این ره که هر زنی            در این مسیر با دو سه تا معجر آمده است

شکـر خـدا که بوی محـرّم گرفته‌ام            در کوچه‌های سینه زنی دم گرفته‌ام

شکرخدا عبادت من روضه‌های توست            در دل دوبـاره هـیأت ماتـم گرفته‌ام

گاهی کنار روضه‌ات از دست می‌روم            با چشمهای پُر شفق و غـم گرفته‌ام

این آبـروی نـوکـری هـیـأت تـو را            از دستـمال مـشکی اشکـم گـرفته‌ام

دیگر هراس روز قـیـامت نمی‌بـرم            وقتی دخـیلی از پَر پـرچـم گرفته‌ام

با تـربت تو کـام دلـم را گـشـوده‌اند            عمری اگر که بوی محـرّم گرفته‌ام

گفتم میان روضه از اعجاز چشمهات            دیـدم رسیـده‌ام به حـوالی کـربـلات

روز و شب در دل دریایى خود غم داریم            اشک، ارثى ست که از حضرت آدم داریم

شادى هر دو جهان در دل ما پنهان است            تا غمت در دل ما هست، مگر غم داریم؟

گاه در هـیأت رعـدیم و پُـر از طوفـانـیم            گـاه در خـلـوت خود بـارش نـم نم داریم

تـازه آغـاز حـیـات است شهـیـد تو شدن            ما فـقـط غـمـزۀ چـشمان تو را کم داریم

عقـل در دایرۀ عـشق تو سرگردان است            عقل و عشق است که در ذکر تو باهم داریم

در قـیامت دل ما در پى قـد قامت توست            ما چه کارى به بهشت و به جهنم داریم؟!

خـنده‌ات جنّت و اخـم تو عـذابى ست الیم            خـوف داریم اگـر از تو، رجـا هم داریم

از ازل شور حسین بن على در سر ماست            تـا ابــد در دل خـود داغ مُـحــرّم داریـم

بـاز فـصلِ عــزا و مـاتـم شـد            بـاز هـم مــوسـمِ مُــحــرّم شـد

روزیِ این دو ماهِ ما اشک است            گریه بر داغِ عـشق، مرهم شد

رحمتِ حـق نـثـارِ چـشـمی که            خیس، حتی به قدرِ یک نم شد

دم گـرفـتـیم با: حـسین، حسین            اسـمِ اربـاب، اسـمِ اعـظـم شـد

روضه‌خوان گفت: السلام علیک            نـاگـهـان از گـنـاه‌ مان کـم شـد

جـان به قـربانِ تشـنه‌کـامی که            هر قَدَر نیزه خورد، محکم شد

روضه مانند زخـم‌ها باز است            زیـر انـبــوهِ تـیـغ، درهــم شـد

بـدنـی روی خـاک افـتـاد و...            یـک‌تـنـه آبــروی عــالــم شــد